Zo, wij zitten dus in Moab en hebben goed geslapen. Na de bekende ochtendrituelen verlaten wij het hotel en rijden naar de doorgaande weg in het centrum om een gelegenheid te zoeken voor het ontbijt. Wij willen toch wel iets stevigs gegeten hebben, voordat wij de natuur intrekken. Het wordt het Pancake Haus (ja, dit is zo goed geschreven), dat er van binnen gezellig uitziet. De menukaart biedt een ruime keuze aan uiteenlopende gerechten. Rina neemt een echt Amerikaans ontbijt met eieren, toast en hashbrowns (gebakken aardappelgerecht) en ik verwen mijn smaakpapillen met dunne pannenkoekjes (flensjes/crèpes) gevuld met bosbessen en overgoten met maple syrup. Alle twee zitten wij te genieten, want het eten is hier prima.

Over Moab. Over hoe de plaats Moab deze naam heeft gekregen, bestaan meerdere theoriën. De meest aanvaarde is de bijbelse afleiding, mede in verband met de vestiging van de Mormonen in deze vallei. In de Bijbel verwijst de naam Moab vaak naar het droge, bergachtige gebied ten oosten van de Dode Zee en ten zuidoosten van Jeruzalem. Deze vergelijking lijkt te passen in zowel haar geografische relatie tot Salt Lake City (en het Great Salt Lake), als in de geologische kenmerken van het gebied. Een andere minder aanvaarde afleiding van de naam is, dat Moab komt van een Paiutewoord "moapa" met de betekenis "muggenwater". En muggen zijn overvloedig aanwezig in de buurt van de Colorado River. Moab is een heel bijzondere plaats om te verblijven, zo midden in het roodbruine canyonlandschap en net ten zuiden van de Colorado River. Het vaste inwoneraantal van Moab is circa 5.000, maar vanwege de prachtige ligging trekt het veel toeristen, meestal bezoekers van de nabijgelegen woestijnachtige natuurgebieden Arches, Canyonlands en Dead Horse Point. Bovendien is de omgeving een eldorado voor mountain bikers, die een uitgebreid netwerk aan paden tot hun beschikking hebben, waaronder de beroemde Slickrock Trail. Ook wordt er veel gedaan aan off-road-rijden, bergbeklimmen, raften, wandelen, en fotografen kunnen hun hart ophalen aan de uitzonderlijk mooie natuur. Er zijn dan ook veel hotels, bed & breakfasts, campings (ook voor campers), restaurants en een goed gesorteerde supermarkt. Een aantal buitensportzaken verhuren onder andere fietsen en Jeep's en verzorgen begeleide tours met Jeep's, raften, kanoën en andere buitensporten. Het is dus echt een stadje voor sportieve avonturiers. In het verleden was het stadje bekend als Uranium City vanwege de uranium-, vanadium- en mangaanmijnen in de omgeving. Deze industrie is echter geheel ingestort. Nu wordt er nog kalium (potassium/potash) gewonnen. Vanwege de schilderachtige rotsformaties en het majestueuze landschap in de omgeving van Moab werden er veel films opgenomen, vooral westerns. Als eerste Wagonmaster van John Ford (1949). Enkele andere voorbeelden: Once upon a time in the West (1968), Indiana Jones and the Last Crusade (1988), Thelma and Louise (1990) en Mission: Impossible II (2000). Let op, je bent in woestijngebied! Zorg er voor altijd veel meer drinkwater bij je te hebben, dan dat je normaal bij een verblijf buiten zou gebruiken.

Highway 279 (Potash Road).

Colorado River.

Via Highway 191 rijden wij Moab aan de noordkant uit, rijden de brug over de Colorado River over en slaan na circa 4 mijl (6,5 km) links af Highway 279 op, ook wel Potash Road genoemd. Na een paar mijl komt de weg bij de rivier en blijft deze op de oever volgen. Rechts van ons rijst een loodrechte, roodbruine rotswand steil omhoog. Aan de overkant van de rivier is zo'n zelfde rotswand te zien. Wij rijden dus door de rivierkloof en beginnen een ontdekkingstocht naar Indiaanse rotstekeningen en dinosaurussporen.
Aan deze rotswanden wordt aan bergbeklimmen gedaan en wij zien diverse klimmers met hun ijzers en touwen bezig. In de felle ochtendzon staan de rode rotsen prachtig te vlammen. De Colorado River doet haar naam echt eer aan, want zij is viesroodbruin gekleurd.
Vanaf de afslag zijn er na circa 5 mijl (8 km) aan onze kant een aantal rotstekeningen (petroglyph panels) hoger tegen de rots op te zien. Ze zijn niet erg duidelijk.
Bij een volgende stopplaats langs de weg moeten dinosaurussporen (Dinosaur Tracks) zichtbaar zijn. Volgens een beschrijving moeten ook deze ergens hoger tegen de rots op te zien zijn, wij zien ze echter niet.

Langs Highway 279 (Potash Road) - Jughandle Arch.

In de Long Canyon.

Bij de Jughandle Arch (stenen boog aan rots) rijden wij een onverharde weg in (Long Canyon) en rijden hem een eind op, waardoor wij ons midden tussen de hoge, grillige rotsformaties van dit canyonlandschap bevinden. Fantastisch is het om temidden van deze ruige natuur met zijn roodbruine rotsen te zijn. Wat voelen wij ons nietig tussen deze massieve rotsen. Wij gaan niet al te ver, want de weg loopt omhoog en wordt ons te ruig. Na een tijdje keren wij om en rijden terug naar de Potash Road.
Weer een stuk verder komen wij bij een parkeerterreintje (vanaf splitsing 191/279 na circa 10 mijl/16 km), waar het begin is van de wandeling naar de Corona en Bowtie Arches. Dit moet een erg mooie wandeling zijn naar twee grote rotsbogen, maar wij doen hem nu niet.

Wij gaan nog weer verder op de Potash Road en dan is daar de Potash-fabriek (Intrepid Potash, Inc.). Daarna wordt de weg onverhard en ook deze weg rijden wij een heel eind op. Ook nu is het weer fijn om de iets hogere 4x4 te rijden. Niet dat de weg erg ruig is, maar het geeft toch wel een prettig gevoel in een auto te zitten, die iets meer kan hebben dan een normale personenauto.
In de verte zijn de loodrechte rotsen te zien met daar bovenop de uitkijkpunten van het Dead Horse Point State Park.
Verderop komen wij in een prachtig stuk ongerepte natuur. Alhoewel, opeens rijden wij in een industriegebied en lopen er allerlei leidingen/pijpen over de grond. En nog weer even verder liggen de bassins, die bij de fabriek behoren. (Als men op het uitkijkpunt van het Dead Horse Point State Park staat, ziet men deze helblauwe bassins altijd in de diepte liggen.)

De Potash Road kan nog verder gereden worden en dan komt men in de Shafer Canyon, binnen de parkgrenzen van het Canyonlands National Park. (Dit is niet de normale toegang tot dit natuurpark.) De weg splitst zich dan in de White Rim Road en de Shafer Trail Road. De White Rim Road blijft laag en volgt in grote lijnen de contour van het Canyonlands National Park. De Shafer Trail Road loopt als een bijzonder smalle weg, via vele haarspeldbochten en duizelingwekkende afgronden naar het hoger gelegen plateau van Canyonlands. Hier wagen wij ons maar niet aan en rijden dezelfde weg weer terug naar Highway 191. Het waait vandaag erg hard, de lucht is blauw met enkele wolken en de temperatuur is aangenaam, soms zelfs aan de warme kant.

Bezoekerscentrum van het Arches National Park.

In het bezoekerscentrum.

Op een afstand van 5 mijl (8 km) ten noorden van Moab ligt langs Highway 191 de ingang naar het Arches National Park. Dit natuurpark herbergt de grootste concentratie aan stenen rotsbogen ter wereld, namelijk meer dan 2.000 stuks. Daaronder bevindt zich de wereldberoemde Delicate Arch, die veelvuldig in afbeeldingen voorkomt, die over de staat Utah gaan. Deze boog staat onder andere ook op de nummerplaat van auto's uit deze staat. Ook zijn er veel rotsformaties in andere aparte vormen en dat alles is ontstaan door erosie. Honderden miljoenen jaren hebben water, ijs en extreme temperaturen ingewerkt op dit landschap.
In dat park willen wij wat gaan wandelen en rijden er naar toe. In 2003 zijn wij hier ook al eens geweest en hebben toen lang niet alles gezien, het is er ook zo uitgestrekt en divers. Toen hebben wij het gebied, dat men de Windows Section noemt niet goed kunnen bekijken, omdat er rondom ons onweders waren en wij het niet veilig vonden om ver te gaan wandelen. Bij de entree van het park toon ik onze National Parks Pass aan de parkranger, van wie ik de parkfolder en een krantje krijg. Een klein stuk achter de entree ligt het bezoekerscentrum, dat wij als eerste gaan bezoeken. Dit is een nieuw gebouw en is dit najaar geopend. Het is erg mooi en educatief. Er wordt onder andere door middel van maquettes en displays getoond hoe de rotsbogen ontstaan, bovendien wordt er een film vertoond over de natuurparken Arches en Canyonlands.

Links is al een "arch" ontstaan en rechts nog één in wording.

Door het park loopt een 18 mijl (29 km) lange, verharde weg met mogelijkheden om naar een aantal bijzondere natuurwonderen te gaan. Na het bezoekerscentrum klimt de weg omhoog en bij een uitkijkpunt is van bovenaf de vallei te zien waar Moab in ligt en de weg doorheen loopt. Een stukje verderop rijden wij het Park Avenue Viewpoint voorbij, daar komen wij op de terugweg ook weer langs en dan stoppen wij daar wel even. Het park heeft via de verharde weg namelijk maar één ingang, die tevens de uitgang is. Zo passeren wij nog een paar uitkijkpunten en vanuit de auto bewonderen wij het roodbruine landschap. Een aantal apart gevormde rotspartijen hebben mooie namen gekregen, zoals: Three Gossips, The Organ, Sheep Rock en Tower of Babel.

Three Gossips.

The Organ.

Een uitgestrekt gebied met glooiende heuvels wordt Petrified Dunes (versteende duinen) genoemd. Ongeveer halverwege de doorgaande weg rijden wij langs de balancerende rots om even daarna af te slaan naar de Windows Section. Na 2,5 mijl (4 km) is het druk op de parkeerstrook, maar er is een plekje voor ons. Wij nemen elk wat water mee en gaan op pad. Er is in het glooiende terrein een wandelpad aangelegd, hier en daar met traptreden, in een lus, met een totale lengte van 1 mijl (1,6 km), waarbij men bij drie kolossale arches komt. Achtereenvolgens wandelen wij naar de North en South Window Arches, en de Turret Arch. Wij klimmen tot onderin de bogen en dan ervaar je pas hoe immens groot deze rotsbogen eigenlijk wel zijn. Het waait er zo nu en dan wel erg hard. Soms is het moeilijk om ons staande te houden en wij voelen ons erg zanderig worden.

Rina bij de North Window Arch.

South Window Arch.

Turret Arch.

North en South Window Arches vanaf de Turret Arch.

De autoweg loopt in dit gebied in een grote lus en wij lopen door het middengebied, waar trouwens een toiletgebouwtje staat, naar de andere zijde. Daar is een relatief vlak pad aangelegd, dat op sommige plekken uit mul zand bestaat. Dit pad moet men heen en terug lopen en bij elkaar is de afstand dan 0,5 mijl (0,8 km).

Double Arch.

Met een beetje fantasie zien de rotsen waar men langsloopt er uit als grote olifanten, dit heet dan ook Parade of Elephants. Het pad komt uit bij de basis van de Double Arch, twee gigantische rotsbogen, die op één punt bij elkaar komen. Nu wij er onder staan is het echt ongelooflijk hoe dit kan bestaan. Zo groot en overweldigend. Wij klauteren een stuk omhoog over de rotsen, er zijn mensen die nog hoger gaan en dan daar lekker even in de schaduw gaan zitten. Na een tijdje lopen wij terug naar de auto en gaan richting de uitgang van het park.

Het gebied met de Balanced Rock.

Bij de Balanced Rock parkeren wij de auto en volgen het 0,3 mijl (0,5 km) lange wandelpad om de basis heen, waar dit kolossale rotsblok op rust. Ook weer zo iets ongelooflijks, een rotsblok van 3 miljoen kilo, dat al jaren op een smallere kegel balanceert. Angstvallig kijk ik omhoog als wij er onder staan. Het zal je maar gebeuren, dat de boel net als wij er staan in elkaar stort. Vreemde gedachte misschien, maar ik zal wel niet de enige zijn, die dit denkt als hij/zij hier rondloopt.

Park Avenue.

Een stukje verder komen wij dan bij het Park Avenue Viewpoint. Vanaf de parkeerplaats is het een korte wandeling naar het uitkijkpunt. Van daaraf is er een prachtig uitzicht over een dieper gelegen kloof, waar een wandelpad doorheen loopt, met aan beide zijden hoog oplopende steile rotswanden. Ook hier staat weer een groot rotsblok boven op het randje van zo'n rotswand te balanceren. Omdat wij al wat later op de dag zijn en de zon al laag staat, zijn de schaduwen nogal lang en ligt de bodem van de kloof helemaal in de schaduw. Een paar uren eerder op de dag zou de aanblik mooier zijn geweest, veronderstel ik zo. Maar het is werkelijk ongelofelijk wat een natuurschoon dit park te bieden heeft. En dan hebben wij er nog maar een klein gedeelte van gezien. Gelukkig blijven wij nog een paar dagen in Moab en vermoedelijk komen wij hier dan nog wel eens.
Wij rijden de weg terug naar beneden, gaan het park uit en rijden naar ons hotel in Moab.

Terug op de hotelkamer gaan wij eerst maar eens lekker douchen, om al het zanderige van ons af te douchen.
Voor het avondmaal gaan wij vandaag bij de andere bierbrouwer in het centrum van Moab eten. Bij Eddie McStiff's is het kleine terras vol en wij besluiten niet te wachten op een tafeltje buiten en gaan binnen zitten. Ook hier smaakt het bier erg lekker, evenals een grote pizza.
Na het eten lopen wij nog een aantal winkels in, die langs de hoofdstraat zijn gelegen.

Vandaag hebben wij 77 mijl = 124 km gereden.
Totaal hebben wij 3.207 mijl = 5.157 km gereden.
Het weer: zonnig, lekker warm, wel veel wind.

[ TERUG naar DAG 22 ]  [ VERDER naar DAG 24 - Moab en omgeving, tweede dag ]

[ Home van dit reisverslag ]

Naar bovenkant van de pagina.