header 2005 © copyright Dutchmarco


  ONZE VIERDE REIS DOOR AMERIKA DAG 21 - zaterdag 1 oktober 2005  

Van Bluff naar Blanding.

Het is koud geweest vannacht. Niet dat wij er last van gehad hebben, maar bij het opstaan is de temperatuur best wel laag in "ons huisje" en buiten is de temperatuur nog een aantal graden lager. Het is mooi helder weer. Ik doe de verwarming aan en binnen de kortste keren is het lekker behaaglijk. Wij eten een eigen ontbijtje en na alles weer in de auto geladen te hebben, gaan wij Bluff een beetje verkennen.

Even terzijde: de afstand tussen de plaatsen Bluff en Blanding uit de titel van dit dagverslag bedraagt maar 26 mijl (41 km). Wij nemen er vandaag de tijd voor, om iets van de omgeving te zien.

Fort Bluff © copyright Dutchmarco Fort Bluff © copyright Dutchmarco

De Mormonen stichtten in 1880 Fort Bluff.

Deze plaats is niet zo groot en heeft een kleine, historische kern. Bluff werd in 1880 gesticht door Mormoonse pioniers van de beroemde "Hole in the Rock"-expeditie en noemden de plaats naar de steile rotsmuur (in het Engels bluff) aan de noordkant van de vallei. Hun missie was om een agrarische gemeenschap op te bouwen aan de San Juan River. Zij bouwden een fort en hun woningen van boomstammen, er kwamen een kerk, school en winkel met daar omheen hun akkers en boomgaarden. Later werden sommige houten woningen vervangen door stenen huizen. Een aantal daarvan bestaan er nu nog en staan op de monumentenlijst.
Wij kijken er wat rond en kunnen zelfs nog rondlopen tussen wat overblijfselen van Fort Bluff. Men heeft een modern monument opgericht temidden van een aantal oude blokhutgebouwtjes en een oude huifkar.

Navajo Twin Rocks en tradingpost © copyright Dutchmarco
Navajo Twin Rocks en tradingpost.

Onderaan de Navajo Twin Rocks, de kolossale tweelingrots, bezoeken wij de Twin Rocks Trading Post. In deze grote winkel worden mooie Indiaanse kunstvoorwerpen en ook souvenirs te koop aangeboden. Altijd weer leuk om even te kijken en wij kopen er de CD Spiritlands van John Huling met prachtige Indiaanse fluitmuziek. Heerlijke muziek voor hier in de auto en later thuis zal hij ook wel regelmatig gedraaid gaan worden. Zoals de verkoper zei: "Indiaanse fluitmuziek waar je de hele dag naar kan luisteren, zonder er moe van te worden."
Naast de winkel zien wij ook het restaurant, het Twin Rocks Café, waar wij tijdens een vorige vakantie zo heerlijk op het terras iets hebben gegeten en gedronken. Het café heeft een souvenirwinkel en ook deze lopen wij nog even binnen om er wat rond te kijken.

Buick in Bluff © copyright Dutchmarco Dodge in Bluff © copyright Dutchmarco

Oude voertuigen bij de Cow Canyon Trading Post in Bluff.

Bij een T-wegkruising staan naast de verlaten Cow Canyon Trading Post een oude, vijftigerjaren Buick personenauto en een Dodge vrachtauto weg te roesten. Van beide is gedeeltelijk de lak al verdwenen en aan de begroeiing bij de wielen is te zien, dat ze er al een tijdje staan.

Afgedankte bulldozer bij Bluff © copyright Dutchmarco
Afgedankte bulldozer bij Bluff.

Een klein stukje ten oosten van Bluff proberen wij de (wandel)weg te vinden, die naar een loopbrug over de San Juan River lijdt. Aan de overkant van het water moet een oude ruïne van een Indiaanse huizengroep te zien zijn. Wij rijden een weg op, parkeren de auto en lopen een heel stuk, totdat de weg drassig en nagenoeg ondoordringbaar wordt door de vele begroeiing. Er staan ook nergens aanduidingsborden voor deze wandeling, dus wij keren terug. Misschien hadden wij toch ergens anders moeten zijn, maar daar gaan wij nu niet verder naar op zoek. Wat wij wel vinden, zijn een roestige, afgedankte bulldozer zonder wielen en nog wat apparatuur temidden van het hoge gras en struikgewas.

Sand Island Petroglyph Panel © copyright Dutchmarco Sand Island Petroglyph Panel © copyright Dutchmarco

Rotstekeningen van het Sand Island Petroglyph Panel.

Bluff ligt aan de San Juan River en ongeveer 3 mijl westelijk van deze plaats ligt de Sand Island camping en daar is een plek, waar veel rafts en kano's te water gelaten worden, om te genieten van het varen op deze rivier. Wijkokopelli rijden naar deze plek toe en kijken bij de rivier, die flink stroomt en lichtbruin is van alle modder, die het water met zich meevoert. Op deze plek bevindt zich ook het Sand Island Petroglyph Panel. Dit paneel met rotstekeningen uit diverse tijdsperioden (800 tot 2500 jaar oud) is ongeveer een halve mijl (800 m) lang en bevat honderden afbeeldingen in diverse scenes.kokopelli Zo staan er tekeningen op de rotsen van herten, schapen, slangen en ook van Kokopelli, de mysterieuze, gebochelde fluitspeler. Sinds prehistorische tijden een heilig figuur voor de Native Americans. Als vruchtbaarheidssymbool, regenpriester, rondzwervende minstreel en koopman, tovenaar en bedrieger, op veel manieren is Kokopelli door de vroege bewoners van het zuidwesten op rotsen en keien uitgebeeld door middel van schilderen en graveren. Daar heeft de commercie handig op ingespeeld, want de laatste jaren is Kokopelli het gezicht geworden van het zuidwesten. Zijn afbeelding kom je overal tegen in souvenirwinkels en is te koop als wandversiering, beeldje, geprint op T-shirts en petten, als afbeelding op sleutelhangers en noem maar op. Wij lopen de korte trail langs de rotswand en bekijken de vele rotstekeningen. Toch wel apart, dat die tekeningen al zo lang bestaan en nog steeds zichtbaar zijn.

Mexican Hat rots © copyright Dutchmarco
Mexican Hat rots.

Gisteravond reden wij, op weg naar Bluff, door het plaatsje Mexican Hat en langs de rots met dezelfde naam, die twee en een halve mijl ten noorden van het plaatsje ligt. Wij zagen toen echter niets van de omgeving, omdat het er aardedonker was. Nu rijden wij met daglicht ook nog even die kant op, om de balancerende rots met de aparte vorm, gelijkend op een Mexicaanse sombrero, te fotograferen. De rots is 120 meter hoog, de hoed heeft een doorsnede van ruim 18 meter en een dikte van bijna 4 meter. De Navajo's noemen het Ch'ah lizhin, oftewel Black Hat (Zwarte Hoed). Wij verlaten even de doorgaande Highway 163 en rijden een onverhard zijweggetje in om dichterbij te kunnen komen. Opeens staat er vlak naast de weg een houten kruis met daarop in grote letters de naam "Ginny Roberts". Onderaan het kruis liggen een paar stenen in het roodbruine zand. Zou Ginny hier begraven liggen of staat het hier alleen ter nagedachtenis aan haar? Een antwoord hierop zullen wij niet krijgen. Later kan ik er ook niets over vinden op het internet. Wel heel apart.

In het indrukwekkende landschap staat een kleine jaknikker © copyright Dutchmarco
In het indrukwekkende landschap staat een kleine jaknikker.

In de buurt van de rots staat ook een kleine, buiten bedrijf zijnde jaknikker met daarnaast een liggend en een staand vat. Vermoedelijk werd daar, toen het apparaat in bedrijf was, de opgepompte aardolie in opgevangen.
Eind 1800 deden verhalen de ronde, dat er goud gevonden was in deze regio, waardoor een stroom van gelukszoekers deze kant op trok. Een grote vondst bleef echter uit. Eén van de goudzoekers, met de naam E.L. Goodridge, ontdekte olie aan de oever van de San Juan River en claimde in 1882 een stuk land. Het duurde echter tot maart 1908 voordat Goodridge een oliefontein aanboorde. Dat zorgde er voor, dat er in 1911 zeven oliemaatschappijen in de omgeving op zoek waren naar olie met 27 boortorens. De nederzetting die hier ontstond werd naar hem genoemd en kreeg de naam Goodridge. In de loop der tijd groeide deze tot meer dan duizend inwoners. Het bleek geen groot olieveld te zijn, maar er werd genoeg olie en gas geproduceerd om een aantal kleinere raffinaderijen aan het werk te houden.
De plaatsnaam is later veranderd in de naam van de rots, Mexican Hat. Er schijnt nog steeds olie gewonnen te worden, maar een werkende jaknikker heb ik er niet gezien. Ik weet wel van een eerdere reis, dat er meer naar het oosten, bij de plaats Aneth jaknikkers in bedrijf zijn.
Van 1956 tot 1965 heeft aan de overkant van de rivier een uraniumfabriek voor wat welvaart gezorgd in dit gebied. Nu leeft men er van het toerisme en zijn er nog maar minder dan 100 inwoners. Er zijn een stuk of vier motels, een winkel, een restaurant en een benzinepomp; verder is er niet veel. Er wordt wel overnacht door reizigers, die onder andere Monument Valley bezoeken.

De Goosenecks in de San Juan River © copyright Dutchmarco De Goosenecks in de San Juan River © copyright Dutchmarco

De "Goosenecks" in de San Juan River.

Even ten noorden van Mexican Hat heeft Highway 163 een afslag naar het noordwesten, dit is Highway 261 en die gaan wij op. Na een paar mijl is er een afslag naar het zuidwesten met wegnummer 316, die naar het Goosenecks State Park leidt. Aan het einde van deze geasfalteerde weg hebben wij in dit natuurparkje een fantastisch uitzicht op het op ganzenhalzen gelijkende stroombed van de San Juan River. Hier kijken wij op de circa 300 meter lager gelegen rivier, die hier met grote lussen door het rotsachtige, roodbruingrijze landschap stroomt. Deze rivier stroomt hier 8 kilometer lang door een gebied dat in vogelvlucht maar 1,6 kilometer breed is. Goosenecks State Park is grotendeels onontgonnen. Er is dan ook geen bezoekerscentrum en de toegang tot het park is kosteloos. Er is nauwelijks een hekwerk of muurtje aan de rand van de afgrond, dus wees voorzichtig! Eenvoudige kampeerplaatsen met picknicktafels liggen verspreid aan de rand van de kloof en er zijn toiletten beschikbaar. Kampeerders moeten wel hun eigen water, voedsel en benodigdheden meebrengen. Nu wij er zijn, staat er alleen één camper.

Wegaanduiding Utah State Route 261 © copyright Dutchmarco
Wegaanduiding Utah State Route 261.

Als wij via dezelfde weg het state park uitrijden en weer op Highway 261 komen, slaan wij de weg in naar het noordwesten en rijden af op de 1.100 feet (335 meter) hoge Cedar Mesa (tafelberg). In het jaar 2000 hebben wij deze weg ook al eens gereden en toen was het voor ons een raadsel hoe de weg verder zou lopen, want je ziet hem nergens tegen de berg oplopen. Nu letten wij daar nog eens extra op. De Mesa doemt voor ons op als een gigantische muur en er is echt nergens te zien hoe het verloop van de weg is, totdat wij er vlakbij zijn.

Cedar Mesa © copyright Dutchmarco
Wij rijden op de Cedar Mesa af.

De weg is in de rots uitgehakt en loopt steil en slingerend, met haarspeldbochten daar tegen op. Er is een hellingspercentage van 10 procent. Dit is de Mokee Dugway (ook wel geschreven als: Moki of Moqui Dugway). Van deze weg is 3 mijl onverhard, waarbij de bochten wel verhard zijn. De weg is goed onderhouden en is met een normale personenauto goed te rijden. Hier en daar zitten er wat ribbels in de weg en lijkt het op een wasbord. Het blijft ongelooflijk, hoe in korte tijd deze hoogte met een auto te overbruggen is.

Mokee Dugway
De Mokee Dugway.

Eénmaal boven is er een parkeermogelijkheid en hebben wij een prachtig uitzicht over de Valley of the Gods, de San Juan River en Monument Valley. Van bovenaf is de weg, die wij zojuist gereden hebben, duidelijk te zien in de vallei onder ons en ook de kruising met de weg door de Valley of the Gods is goed waarneembaar, evenals het daar liggende Bed and Breakfast. Na van het uitzicht genoten te hebben, keren wij en gaan terug om onze route van vandaag te vervolgen.

Uitzicht vanaf de top van de Mokee Dugway © copyright Dutchmarco
Uitzicht vanaf de top van de Mokee Dugway,
links midden: Valley of the Gods Bed and Breakfast; rechts: Highway 261.
     

Mokee Dugway © copyright DutchmarcoExtra informatie over dit gebied en de Mokee Dugway.

Hierbij een aantal mogelijke alternatieven op de route.

Als men bij de Mokee Dugway boven is gekomen, dan kan er even verderop met de onverharde Country Road 241 afgeslagen worden naar een 5 mijl verderop gelegen uitkijkpunt, het Muley Point. Vanaf dat punt is er een prachtig uitzicht op Monument Valley en de San Juan River. Er is geen hekwerk of muurtje aan de rand van de afgrond, dus wees voorzichtig! Via dezelfde weg weer terug naar de 261.

Het landschap ziet er boven op de hoogvlakte geheel anders uit, dan beneden in de droge vallei. Er is overal groene begroeing.
Highway 261 loopt hier verder naar het noorden en komt na 23 mijl (37 km) uit op Highway 95, ook wel de Bicentennial Highway genoemd.
Als men deze weg in westelijke richting op gaat, komt men na ruim 8 mijl (13 km) bij het Natural Bridges National Monument. In dit NPS-park loopt een hoger gelegen rondweg (éénrichtingsverkeer: 9 mijl/14,5 km), waarlangs in de dieper gelegen kloven drie grote, stenen rotsbruggen liggen. Naar deze bruggen zijn wandelpaden aangelegd. Als men van een kleine wandeling houdt, kan ik de wandeling bij de derde rotsbrug aanbevelen (Owachomo Bridge). Het pad is niet al te steil en eenmaal onder de boog staand, is pas te zien hoe groot deze wel is. Dit park hebben wij in het jaar 2003 al eens bezocht.
De Highway 95 loopt verder naar het noordwesten door een prachtig gebied met rotsen, kloven en tafelbergen in vele kleurschakeringen. Onderweg ligt nog een motel, de Fry Canyon Lodge, dat al jaren gesloten is. Verderop kruist de weg bij Hite de Colorado River. Op dit punt begint Lake Powell en bij Hite is een haven, waar als het water hoog genoeg staat, vaartuigen te water gelaten kunnen worden. Het is de moeite waard, om bij de brug de auto even langs de weg neer te zetten en te genieten van het uitzicht op het water en het prachtige rotsdecor van het landschap waar men zich tussen bevindt.
De weg loopt verder, kruist de Dirty Devil River, stijgt en geeft een prachtig uitzicht op Lake Powell vanaf de Hite Overlook. Daarna loopt de weg verder naar Hanksville, een kleine plaats, waar een paar motels en restaurants zijn. Bovendien is daar een tankstation.

Waar Highway 261 op Highway 95 uitkomt, kan ook naar het oosten gegaan worden, in de richting van Highway 191 en de plaats Blanding. Langs deze weg zijn diverse wandelingen mogelijk en er zijn ook interessante dingen te bekijken, zoals de Mule Canyon Ruïne (700 jaar oude ruïne van een klein Anasazi dorp), Cave Towers (wandeling met 900 jaar oude ruïnes van pueblotorens), Butler Wash Ruïne (wandeling met uitzicht op een rotswoning). En zo is er nog wel meer in deze omgeving dat de moeite waard is om te bezoeken, als men er in geïnteresseerd is. Dankzij het internet komt er steeds meer informatie beschikbaar.

rainbowbar

Hierbij een kanttekening voor diegene, die met een camper onderweg gaat.

Dit is een deel van de route, die veel reizigers nemen als zij het klassieke rondje door het zuidwesten maken. Ook al is er een stuk overlapping met de hierboven geplaatste tekst, toch gebruik ik voor het gemak de complete tekst, zoals ik die eens op een Nederlandstalig Amerikaforum geplaatst heb, naar aanleiding van de vraag:
"Hoe rijdt men van Monument Valley naar het Capitol Reef National Park met een camper?"

Mijn antwoord:
Je kan van Monument Valley naar het Capitol Reef National Park via twee routes. Eén en ander is afhankelijk van het formaat van de camper. Route 1 heeft een beperking, namelijk de steile Mokee Dugway met een aantal haarspeldbochten. Route 2 is een vlakkere variant.

Rijd je vanuit Monument Valley naar het noorden, dan passeer je het plaatsje Mexican Hat. Kijk aan de rechter kant van de weg even naar de rots (gelijkend op een sombrero), waar deze plaats naar genoemd is.

Circa 3 mijl ten noorden van Mexican Hat is er een wegsplitsing en op dat punt ontstaan er 2 routes.

Route 1. Naar het noordwesten Highway 261 op. Na een paar mijl is er een afslag naar het zuidwesten met wegnummer 316, die naar het Goosenecks State Park leidt. Aan het einde van deze weg is er in dit park een fantastisch uitzicht op de grote lussen, die de San Juan River in de rotsen heeft uitgesleten en in de diepte is de stromende rivier te zien. Zeker een bezoek waard. Deze weg is verhard en kan met een camper gereden worden.
Via dezelfde weg weer terug naar Highway 261 en vervolg de route naar het noordwesten. Verder rijdend over Highway 261 doemt er in de verte recht voor je een heel hoge bergrug op (Cedar Mesa, ruim 300 meter hoog) en je hebt geen idee hoe de weg verder zal lopen. Tot je er vlakbij bent. Dan zie je dat de weg zich vrij steil met een aantal haarspeldbochten omhoog slingert tegen de berg op. Dit is de Mokee (Moki, Moqui) Dugway. Over een afstand van 3 mijl is de weg niet geplaveid. Het oppervlak is losse steenslag, hier en daar met ribbels, een wasbordeffect. Dit deel is heel goed met een normale personenauto of een niet te grote camper te rijden. Wel steil, dus rustig aan en letten op tegenliggers.

De staat Utah houdt het volgende aan:
[citaat] The Mokee Dugway is located on Utah Route 261 just north of Mexican Hat, UT. It was constructed in 1958 by Texas Zinc, a mining company, to transport uranium ore from the "Happy Jack" mine in Fry Canyon, UT to the processing mill in Mexican Hat. The three miles of unpaved, but well graded, switchbacks descend 1100 feet from the top of Cedar Mesa. The State of Utah recommends that only vehicles less than 28 feet in length and 10,000 pounds in weight attempt to negotiate this steep (10% grade), narrow and winding road. [einde citaat]



Op het internet staat (of stond) een website met tekst en foto's over dit stuk weg. Kijk of de website nog beschikbaar is: klik hier, [ http://www.midwestroads.com/otherstates/mokidugway/ ]
(op deze website rijdt men in de andere richting, dan dat ik hierboven heb beschreven, en komt men vanuit het noorden)



Eenmaal boven kan de auto/camper geparkeerd worden en kan je genieten van het uitzicht over de vallei.
Even verderop is er, als je dus al boven bent, een afslag naar links en kan er via de onverharde Country Road 241 gereden worden naar een 5 mijl verderop gelegen uitkijkpunt, het Muley Point. Van daaraf is er een prachtig uitzicht over Monument Valley. Voor wat betreft een camper: kijk hoe de weg er bij ligt op het moment van bezoek, zeker na een flinke regenbui is het niet raadzaam om deze weg te rijden. De camper kan aan het eind geparkeerd worden, maar stop als het nog vlak is, parkeer dan en loop het laatste stukje. Via dezelfde weg weer terug naar de 261.
Bovenop de Cedar Mesa rijd je op een hoogvlakte met een totaal ander landschap dan in de vallei. Het is begroeid en vrij groen.
Rijd je verder via de 261, dan kom je uiteindelijk op Highway 95 en die ga je in westelijke richting op, in de richting van de plaats Hanksville. Na een paar mijl kan je het park Natural Bridges National Monument bezoeken, waar 3 stenen boogbruggen de hoofdattracties zijn. Ook een aanrader. Als je van een kleine wandeling houdt, kan ik de wandeling bij de derde boogbrug aanbevelen. Niet al te steil en als je onder de boog staat, zie je pas hoe groot deze is.
Ga je verder over de prachtige Highway 95 (Google even op "Highway 95 Utah" of op "Bicentennial Highway" voor informatie), dan is er bij Hite de brug over de Colorado River. Stop voor en/of na de brug en geniet van de uitzichten. Hier begint Lake Powell. Rijd verder naar Hanksville (kleine plaats met motels, restaurant, benzinepomp) en ga naar het westen in de richting van het Capitol Reef National Park. Je rijdt door een prachtig, maar onherbergzaam (maan)landschap.

Route 2. Na Mexican Hat naar het noordoosten Highway 163 blijven volgen. In de plaats Bluff kan in het kleine centrum nog een stukje historie bekeken worden van Fort Bluff. Hier zijn lang geleden de Mormonen neergestreken en daar zijn nog wat restanten van hun woningen te zien. In Bluff ga je Highway 191 op naar het noorden, in de richting van de plaats Blanding. Aan de noordkant van Bluff is er langs de weg bij de prachtige tweelingrots (Navajo Twin Rocks) een goed restaurant en twee winkels met Indianenkoopwaar/souvenirs. Circa 4 mijl ten zuiden van de plaats Blanding ga je linksaf naar het westen, de Highway 95 op en deze volg je circa 28 mijl (45 km) voordat je bij de kruising komt, waar de Highways 261 en 95 bij elkaar komen. Voor de rest zie route 1.

Valley of the Gods © copyright Dutchmarco
Valley of the Gods.

Wij rijden de Mokee Dugway terug naar beneden en al vlot nemen wij de afslag naar de Valley of the Gods. Deze vallei heeft evenals Monument Valley een indrukwekkend landschap met hoge roodbruine rotsen en de 17 mijl (27 km) lange, onverharde weg loopt golvend en slingerend door al dit moois. Als wij een klein stukje de vallei zijn ingereden, ligt er niet ver van de westingang een ranch-huis, dat het Valley of the Gods Bed and Breakfast herbergt. Dit ligt hier wel heel erg afgelegen, maar wel in een prachtig decor. Deze weg is in veel minder goede staat, dan die in Monument Valley gisteren. Ook hier zijn wij weer blij met onze auto. Of de weg met een tweewielaangedreven auto te rijden is, zal per keer bekeken moeten worden. Een vierwielaangedreven auto met hoge bodemvrijheid wordt aanbevolen. Als het regent, of dit onlangs heeft gedaan, kan men deze weg zowiezo niet met een tweewielaangedreven auto rijden.

In de Valley of the Gods © copyright Dutchmarco
Rijden in de Valley of the Gods.
Valley of the Gods © copyright Dutchmarco
Er is een auto van de weg geraakt.

Veel auto's komen wij niet tegen en er zijn een paar auto's die ons op deze weg inhalen, als wij bezig zijn met een fotostop. De meeste auto's zijn van ons kaliber, er rijden maar een paar "normale" personenauto's tussen. Toch zou ik deze weg niet graag rijden in zo'n auto, want de weg is hier en daar best slecht en op die plaatsen moeten wij stapvoets rijden. Vermoedelijk is er onlangs erg veel regen gevallen, want op veel plaatsen is de bovenbedekking (grove gravel) van de weg gespoeld en zijn er behoorlijk diepe geulen en gaten ontstaan. Het is erg goed uitkijken waar wij rijden. Rina rijdt de auto als een volleerd terreinrijdster door deze prachtige vallei. Ergens halverwege zien wij een vrij nieuwe, "normale" personenauto een paar meter naast de weg in een ongeveer vier meter diep rotsachtig dalletje liggen. Die zal er uitgetakeld moeten worden. Het zal je maar gebeuren. Ook dit landschap is fantastisch mooi om te zien. Het is echt een aanrader om deze weg te rijden.
De weg vormt een lus en komt uit op Highway 163. Hij kan ook in de andere richting gereden worden.

In de Valley of the Gods © copyright Dutchmarco
Er wordt ook in de Valley of the Gods gekampeerd.
Behalve de koepelvormige rotsen staat er ook een koepeltentje.

Als wij de vallei uitkomen, rijden wij de Highway 163 weer op en gaan terug via Bluff naar de noordelijker gelegen plaats Blanding, waar wij een goede kamer in de Best Western vinden. Aan de overkant van de weg eten wij een heerlijke en goed verzorgde maaltijd bij het Homestead Steak House. Ook Blanding werd aan het einde van de 19de eeuw gesticht door Mormoonse pioniers van de beroemde "Hole in the Rock"-expeditie.

Vandaag hebben wij 118 mijl = 190 km gereden.
Totaal hebben wij 2.959 mijl = 4.758 km gereden.
Het weer: zonnig en lekker warm.

[ TERUG naar DAG 20 ]  [ VERDER naar DAG 22 - van Blanding naar Moab ]

[ Home van dit reisverslag ]



balloon

Naar bovenkant van de pagina.


copyright © DutchMarco 2005
all rights reserved

Last updated 31.10.2016