Bij het opendoen van de gordijnen zien wij plassen water staan op de parkeerplaats van het hotel. Het heeft blijkbaar geregend vannacht. Het is bewolkt en een stuk frisser dan de dagen hiervoor. Wij hebben redelijk geslapen, maar de treinen begonnen al weer heel vroeg met toeteren, en dat is best wel hinderlijk.

Wij verlaten Gallup aan de zuidkant via Highway 602 en rijden door een heuvelachtig terrein. Op de landkaart staat een plaatsaanduiding met de naam Vanderwagen. Grappige naam. Zou ooit iemand van Nederlandse of Belgische origine zich hier gevestigd hebben? Wij zien wel een plaatsnaambord met deze aanduiding, maar veel meer dan een tradingpost (winkel), een paar huizen en een houtbedrijf zien wij er niet. Naast de winkel staan een aantal Indianenafbeeldingen.

Indianenafbeeldingen in Vanderwagen naast de tradingpost.

Dan rijden wij het Zuni Indianen Reservaat binnen en komen op Highway 53. Deze weg loopt van west naar oost door dit reservaat en iets oostelijker door het Ramah Navajo Indianen Reservaat. Westelijk van ons ligt de grootste van de 19 New Mexico's Indian pueblos, de Zuni Pueblo. De Zuni zijn bekend om hun sieraden, die gemaakt zijn uit turkoois gevat in sterling zilver. Daar gaan wij niet naar toe.

Op weg naar het El Morro National Monument.

Wij rijden naar het oosten en als eerste bezoeken wij het El Morro National Monument. Het hoofdelement van dit nationaal monument is een grote, 60 meter hoge zandstenen rots met een waterpoel aan haar basis. Deze van ver zichtbare beschutte oase in de woestijn is door de eeuwen heen door vele reizigers aangedaan en was vroeger een welkom herkenningspunt voor de vermoeide pioniers, die van oost naar west trokken.

El Morro National Monument.

Spaanse verkenners noemden het "El Morro" (Het Hoofdland). De Zuni Indianen, de onmiddellijke opvolgers van de Anasazi, noemden het "A'ts'ina" (Plaats van schrijfsels op de rots). Anglo-Amerikanen noemden het "Inscription Rock". Reizigers graveerden handtekeningen, namen, data en verhalen over hun tocht in de rots. Hoewel de inscripties langzaam vervagen, kunnen er nog steeds veel bekeken worden, waarvan sommige teruggaan tot de 17de eeuw. Sommige rotstekeningen en inscripties zijn gemaakt door de Anasazi, de oorspronkelijke pueblobewoners, die circa 700 jaar geleden op de rots woonden.

Bezoekerscentrum.

Waterpoel onderaan de rots.

Bij het bezoekerscentrum krijgen wij een boekje te leen met de beschrijving en foto's van de diverse bijzonderheden, die wij zullen tegenkomen tijdens onze wandeling langs de onderzijde van deze rots. Deze wandelroute heet de Inscription Trail en is een lus van een halve mijl lang. Zo zien wij onder aan de rots de waterpoel, waar de vroegere reizigers hun drinkwater uit haalden. Het water wordt aangevuld door regen- en smeltwater van sneeuw, dat op de rots valt en er vanaf loopt om zich aan de voet te verzamelen in de poel.

Inscripties.

Rotstekeningen gemaakt door de Anasazi.

Ook zien wij de vele inscripties en rotstekeningen. Wij doen het niet, maar er kan ook nog via een pad naar de top van de rots geklommen worden. Behalve het fantastische uitzicht vanaf de rots, zijn er de ruïnes van de oude pueblo Atsinna te zien.

Bandera Volcano & Ice Cave.

Het is inmiddels iets warmer geworden. Als wij verder rijden komen wij in een vulkanisch landschap en brengen een bezoek aan de Bandera Volcano & Ice Cave, "The Land of Fire and Ice". Toegang per persoon $ 8,=.
Vanaf de Old Time Trading Post, waar allerlei sierraden, kleden, potten en andere Indiaanse kunst te koop zijn, maken wij de twee wandelingen die er te doen zijn.

Old Time Trading Post.

Pad naar de Bandera krater.

Rond om ons heen zien wij grillige, zwarte lavavelden, begroeid met struiken en naald- en loofbomen. Sommige bomen zijn al heel oud en hebben een gedraaide stam. Een erg mooi en indrukwekkend landschap om te zien. Als eerste lopen wij bergopwaarts naar de krater van de Bandera vulkaan. Deze route heeft een lengte van een halve mijl. Eenmaal boven aangekomen staat er een hekwerk en kan er niet verder gelopen worden. Van bovenaf kijken wij in de krater, die aan de rand een doorsnede heeft van circa 365 meter en een diepte van ongeveer 240 meter. Zo'n 10.000 jaar geleden is deze vulkaan uitgebarsten.

De Bandera krater.

Wij lopen dezelfde weg weer terug en gaan naar de ijsgrot, die zich gevormd heeft in een gedeeltelijk ingestorte lavabuis. Vanaf het hoofdpad bedraagt de lengte van deze route 400 meter en om in de grot af te dalen moeten wij een trap af van circa 70 treden. Hoe dieper wij komen, hoe kouder het wordt. Beneden is een plankier en kijken wij in een donkere grot, waarin wat ijs te zien is. Men zegt wel dat de temperatuur hier nooit boven het vriespunt komt, maar toch is niet alles bevroren en staat er ook een plasje water. Het ijs en het water hebben een groenige kleur, dat door algvorming komt.

In de ijsgrot.

Weer in de auto, passeren wij El Malpais National Monument. Ook hier weer een onherbergzaam vulkanisch landschap. Er zijn veel wandelingen mogelijk in de lavavelden, maar omdat wij nu niet direct weer zin hebben om te gaan wandelen, rijden wij verder. In de gestolde lavastromen bevinden zich grotten en daarin huizen vleermuizen.    Op gezette tijden is er in het hoogseizoen onder leiding van een parkranger een avondwandeling naar een grot, waar de vleermuizen in de schemering uitvliegen.    
"El Malpais" is Spaans en betekent in het Engels "The bad-lands", dat in het Nederlands vertaald wordt als "De slechte landen". Aan het begin van de 18de eeuw gaven de Spaanse ontdekkingsreizigers deze naam aan deze streek vanwege zijn ruigheid en onherbergzaamheid. In het park zijn vijf belangrijke lavastromen uit verschillende tijdsperioden te vinden.

Wij rijden nu aan de noordkant van dit park. Aan de oostkant van het park loopt Highway 117 en daar zijn ook nog een aantal bezienswaardige punten, waaronder de La Ventana Natural Arch, een grote stenen boogbrug in de rotsen.

Als wij in de richting van de plaats Grants rijden, is de lucht ten oosten van ons erg donker. Het is duidelijk te zien, dat het daar flink regent en bliksemt. Het lijkt ons niet verstandig om verder oostwaarts te gaan, zoals naar weg 117, die naar de oostkant van El Malpais gaat, en nog een eindje verderop Acoma Pueblo, dat bovenop een rots ligt en ook een toeristische trekpleister is.

Bij het binnenrijden van de plaats Grants kopen wij bij de McDonald's een lekkere milkshake. Ook deze plaats ligt, net als Gallup, aan de Route 66, de spoorlijn en de Interstate 40. Ook een langgerekt stadje, hier en daar in een wat verouderde toestand. Aan de oostkant van Grants bevindt zich in een cluster een groot aantal moderne hotels en restaurants. Wij vinden een prachtige kamer in de Holiday Inn Express, lekker luxe. Na het binnenbrengen van onze bagage begint het zachtjes te regenen. De hemel is loodgrijs. Later stortregent en onweert het.

Bij de Pizzahut gebruiken wij ons avondmaaltijd. Het is er erg druk, zowel in het restaurant als met afhalers, en het eten laat op zich wachten. Als Rina haar salade met kip op heeft, komt mijn pizza pas op tafel. Hij smaakt echter voortreffelijk. In de verte zien wij het steeds weerlichten en het is hard gaan waaien.

Terug op de hotelkamer zien wij op de Tv op het Weather Channel, dat er nog meer regen, onweer en wind deze kant op komt. Morgenochtend maar eens zien hoe het weer is en daar passen wij onze route dan wel op aan.

Vandaag hebben wij 115 mijl = 185 km gereden.
Totaal hebben wij 2.462 mijl = 3.958 km gereden.
Het weer: onbestendig.

[ TERUG naar DAG 17 ]  [ VERDER naar DAG 19 - van Grants naar Chinle, AZ ]

[ Home van dit reisverslag ]

Naar bovenkant van de pagina.