Om 07.15 uur brengt onze zoon ons naar Amsterdam Airport Schiphol. De incheckbalies van United Airlines zijn nog niet open als wij daar aankomen. Als deze even later open gaan, zijn wij direct aan de beurt en kunnen de koffers afgeven. Wij hebben al besproken plaatsen in alle twee de vliegtuigen en beide keren naast elkaar, met raam- en gangpadplaatsen. Wij krijgen één wit douaneformulier voor ons samen en voor ons ieder afzonderlijk een groen Visa Waiver I-94-formulier, dat wij tijdens de vlucht kunnen invullen en bij binnenkomst in de Verenigde Staten moeten afgeven.
De paspoortcontrole door de marechaussee geeft geen problemen en daarna moeten wij door de detectiepoort van de beveiliging. Alle tassen, schoenen en de laptopcomputer uit de tas gaan door de scanner. Alle dingen waar metaal in zit, zoals horloges, riemen, telefoon, muntstukken, e.d. gaan ook door de scanner. Gelukkig geeft het poortje geen signaal als wij er doorheen lopen, maar ons wordt wel gevraagd van wie de groene rugzak is, want die wil men nader inspecteren.
Heel vriendelijk wordt door de beambte gevraagd of hij in mijn bijzijn mijn rugzak mag openen om de inhoud ervan te onderzoeken. Mijn camera's en alles wat er verder inzit, zoals teleobjectief, opladers voor de batterijen en verrekijker worden bekeken. Hij zegt dat ik wel heel erg mooie spullen heb en dat je wel kan zien, dat ik erg van fotograferen houd. Hij wenst ons verder een prettige reis.

Wij brengen een bezoekje aan de taxfreewinkel en in het restaurant drinken wij een kop koffie met iets lekkers erbij. Als wij bij gate G8 aankomen, hebben wij ook weer even te wachten, voordat hier de beveiligingsbeambten aanwezig zijn.
Wij hebben uitzicht op het platform en er stijgen weer veel vliegtuigen op, er is overal bedrijvigheid.
Als de beveilgingsmensen er zijn, zijn wij ook al vlot aan de beurt voor het interview. De paspoorten en instapkaarten worden goed bestudeerd en de bekende vragen worden gesteld, zoals: "Hoeveel stuks bagage heeft u bij u?" "Hoeveel heeft u daarvan ingecheckt?" "Waar heeft u de bagage ingepakt?" "Bent u steeds bij uw bagage geweest?" "Heeft u nog iets gekregen van iemand, om mee te nemen op reis?" "Waar vliegt u naar toe en is er nog een overstap?" "Heeft u iets van elektronische apparatuur bij u?"
Wij beantwoorden de vragen en even later mogen wij verder lopen met "Een goede reis".
Dan op dezelfde manier voor de tweede keer door een detectiepoort. Hierbij wordt mijn rugzak verder niet extra geinspecteerd en wij stappen aan boord van het vliegtuig.

De Boeing 767-300 waar wij mee naar Chicago vliegen.

In het vliegtuig zitten wij ruim achter de vleugel en kunnen dus goed van het uitzicht genieten. Het is een B767-300 en is vol. Er zijn Tv-schermpjes in de stoelleuningen voor ons, waarop tijdens de vlucht diverse films en de afgelegde route worden vertoond en er kan naar diverse radiokanalen geluisterd worden.

Het vliegtuig zet zich in beweging en vertrekt precies op tijd naar Chicago. Altijd is het weer spannend als het vliegtuig aan het begin staat van de startbaan. De motoren beginnen te brullen, de aanloop en dan is het vliegtuig los van de grond. Fantastisch! Het is nevelig en wij zitten direct na de start al in de wolken en even later er boven. Van Nederland zien wij dus niets meer.
Zo nu en dan zit er wel eens een gat in de bewolking, maar het merendeel van de tijd zitten wij boven een uitgestrekt, spierwit wolkendek. Regelmatig strekken wij de benen en lopen een stukje door het gangpad. Boven Canada is de bewolking grotendeels verdwenen. Er is hier wel aardig wat turbulentie en moeten wij zo nu en dan zitten blijven en de gordels vastmaken.

Beeldscherm in stoelleuning.

De vliegtuigmaaltijd.

Tijdens de vlucht wordt het eten en drinken goed verzorgd. Wij krijgen een snack (zakje nootjes) en iets te drinken, wij nemen tomatensap. Er volgt een maaltijd, waarbij ik een blikje appelsap neem. Later komt er regelmatig iemand van de bemanning langs om te vragen of wij iets willen drinken. In verband met de droge lucht in het toestel is het goed om regelmatig te drinken en ik neem dan steeds water. Wij vliegen over het grote merengebied tussen Canada en de VS.

Als wij in Chicago landen, liggen wij voor op het reisschema. Het is hier zeven uur vroeger dan in Nederland. Het O'Hare International Airport is een modern en heel erg groot vliegveld. Wij moeten dan ook hele einden lopen, voordat wij bij de Immigrations aankomen. Nou, dat ziet er niet hoopvol uit, wat staat daar een lange rij mensen. Maar wonder boven wonder zit de vaart er goed in. Er zijn veel balies bemand en het is echt ongelooflijk, na een kwartier zijn wij hier al doorheen. Er zijn zelfs in die tijd vingerafdrukken van de linker- en de rechterwijsvingers gemaakt, evenals een foto van het gezicht. De groene I-94-visumkaarten, die wij in het vliegtuig hebben moeten invullen, geven ook geen problemen. Een deel van deze kaart wordt afgescheurd en in het paspoort gelegd. Als wij de Verenigde Staten weer verlaten, moet dit deel ingeleverd worden op het vliegveld van vertrek. Toch zijn er heel veel mensen, die deze kaart niet volledig ingevuld hebben, zij moeten dat alsnog doen en kunnen dan achter in de rij aansluiten.

Wij lopen naar de bagageband en halen onze koffers op. Als wij langs de douane lopen geven wij het door ons ingevulde douane-aangifteformulier af, hetgeen ook geen verdere vragen geeft, en even verderop geven wij de koffers weer af voor de controle van de volgende vlucht.

Op het vliegveld van Chicago.

Met een treintje gaan wij van de aankomsthal naar de vertrekhal, waar het lange wachten weer verder gaat, namelijk voor de volgende beveiligingscontrole van de handbagage en persoonlijke bezittingen. Er staan gigan­tisch lange rijen mensen voor de controle, dus dat duurt een eeuwigheid. De controle levert geen problemen op. Het is op het hele vliegveld verschrikkelijk warm en wij moeten een hele tijd overbruggen. Zo nu en dan lopen wij wat, kijken winkeltjes en naar mensen, lezen en eten een overheerlijk ijsje.

De vlucht naar Denver start een klein half uur te laat. Het is gigantisch druk op het platform en er staan heel wat vliegtuigen in file om op te stijgen. Deze vlucht gaat met eenzelfde vliegtuig als eerder op de dag. Ook hier veel bewolking. Gelukkig kunnen wij wat slapen.

Boven de staat Colorado.

Boven de staat Colorado is het vrijwel onbewolkt en in de buurt van Denver valt veel van het landschap te zien. Grappig zijn altijd de grote cirkels, die veroorzaakt worden door de in een cirkel rondrijdende bevloeiings­instal­laties. Het is er prachtig weer en wat is de lucht hier helder. Om 18.15 uur Denver tijd = 19.15 uur Chicago tijd = 02.15 uur Nederlandse tijd (volgende dag) landen wij op Denver International Airport, een hypermodern vliegveld. Vorig jaar zijn wij hier ook aangekomen en van vertrokken, dus hier kennen wij het.

Als wij bij de baggage claim (bagageband) aankomen, draaien onze koffers al rondjes, dus daar hoeven wij niet op te wachten. Buiten de hal wachten wij een kwartiertje op de shuttlebus van het autoverhuurbedrijf Alamo en rijden daarmee binnen een kwartier naar hun verhuurkantoor. Er zijn een stuk of zes mensen voor ons. Als wij aan de beurt zijn voor de afhandeling van de gegevens, wordt er dit keer niet gevraagd of wij een upgrade willen naar een ander type auto, dus vragen wij daar zelf om, omdat wij het leuk vinden om eens in een vierwieldrive te rijden. Zo lekker groot en hoog zittend en ook omdat er toch een aantal wegen in ons reisprogramma zitten, waarbij zo'n auto wel gewenst is. Wij hadden een full size personenauto gereserveerd via ons reisbureau en vragen wat het kost om te upgraden naar een SUV (Sport Utility Vehicle). De meerkosten vallen ons mee, dus wij gaan ervoor.

Als wij bij de auto komen blijkt het een Chevrolet TrailBlazer LS te zijn met 7.073 mijlen op de teller, een vrij recente auto dus. Wat een luxe en je zit er zo lekker hoog in, waardoor je een goed uitzicht rondom hebt. En lekker veel ruimte voor de bagage. Leuk om een keer te doen.
Het is inmiddels donker geworden en wij rijden in een minuut of tien via de Peña Boulevard naar het Ramada Limited & Suites Hotel aan de Tower Road, waar wij via het internet een kamer hebben gereserveerd. Dat is goed doorgekomen, want de reserveringspapieren liggen al klaar. Bij het inchecken wordt mijn creditcard gevraagd, ik ontvang de plastic "kamersleutel" en om 20.10 uur Denvertijd zijn wij op onze kamer. Dat is om 04.10 uur Nederlandse tijd, dus wij zijn net geen 24 uur in touw geweest. Wij brengen de bagage naar de kamer, beginnen dit al vast een beetje te ordenen en omdat wij best wel moe zijn, gaan wij al vroeg naar bed.
Om 1 uur 's nachts zijn wij beide wakker, maar slapen gelukkig weer in.

Vandaag hebben wij in Amerika 8 mijl = 12 km gereden.
Het weer: nevelig, bewolkt, zonnig.
De temperatuur: divers.

Het huidige weer:

[ TERUG naar de ROUTEKAART ]  [ VERDER naar DAG 2 - van Denver naar Manitou Springs ]

[ Home van dit reisverslag ]

Naar bovenkant van de pagina.